Tussen wasmachines, liters melk en onmogelijke roosters: zo wordt een huishouden met elf kinderen georganiseerd.
In waar het gemiddelde aantal kinderen per vrouw nauwelijks boven de 1,1 uitkomt, blijven grote gezinnen een fenomeen dat nieuwsgierigheid en bewondering wekt. Het geval van Chema Cebrián en Irene Gervas, ouders van elf kinderen in Valladolid, is een levend voorbeeld van hoe het dagelijks leven een choreografie van organisatie, geduld en praktisch handelen kan worden.
Hun getuigenis, gedeeld in El Norte de Castilla, geeft cijfers en emoties aan een realiteit die vaak onopgemerkt blijft: die van degenen die hun inspanningen vermenigvuldigen zodat een huishouden met zoveel leden werkt als een goed geolied radertje.
De logistiek van een huishouden met elf kinderen
De dagelijkse administratie van het gezin Cebrián Gervas is bijna titanisch. De winkelwagen is gevuld met cijfers die voor velen ondenkbaar zouden zijn: negentig liter melk per maand om kinderen van zes tot negentien jaar te voeden. “Twee wasmachines per dag”, vat Chema natuurlijk samen, zich ervan bewust dat de was een van de grootste uitdagingen is. En hij voegt er met humor aan toe: “Als er één ding is dat ik in al die jaren heb geleerd, dan is het wel dat de droger een geweldige uitvinding is”.
Leraar zijn op de school waar zijn kinderen studeren heeft de ingewikkelde choreografie van roosters, aankomst en vertrek enorm vereenvoudigd.
De balans tussen werk en privé is de belangrijkste factor. Het toeval wil dat Chema leraar is op dezelfde school als waar zijn kinderen naar school gaan, wat de ingewikkelde choreografie van roosters, aankomst en vertrek enorm vereenvoudigt. Dit samenvallen van werk en school is een redder in nood voor een gezin dat anders een bijna militaire logistiek zou moeten inzetten.
Maar het gaat niet alleen om berekening en organisatie: er is ook ruimte voor coëxistentie en wederzijdse ondersteuning. Tijdens de bijeenkomst in Valladolid deelden andere gezinnen soortgelijke overwegingen. De Abascals, bijvoorbeeld, waren het erover eens dat het echte keerpunt komt “na het derde kind”, wanneer de dynamiek van het huishouden volledig verandert en een collectieve uitdaging wordt.
De waarde van grote gezinnen in de samenleving
Naast de cijfers is wat opvalt in het verhaal van de Cebriáns de normalisering van het buitengewone. Zoals in het geval van Lourdes en het matchen van de sokken Voor hen is het vullen van de koelkast, het organiseren van de kleding of het in evenwicht brengen van de agenda geen eenmalige uitdaging, maar een dagelijkse routine. En deze routine, die op een natuurlijke manier wordt gedeeld, helpt om een realiteit zichtbaar te maken die vaak verborgen blijft in een land waar het hebben van één of twee kinderen de norm is.
De getuigenis van Chema en Irene sluit aan bij andere recente verhalen, zoals dat van Ana Iglesias, moeder van negen kinderen en zwanger van haar tiende, die in een interview uitlegde dat de maandelijkse boodschappen kunnen oplopen tot 2.400 euro als er geen school is. Beide gezinnen laten zien dat, hoewel de cijfers exorbitant lijken, er een vitaal project achter zit dat gebaseerd is op toewijding, organisatie en, bovenal, het verlangen om een huis vol leven op te bouwen.
Chema vat het eenvoudig samen:“De wasdroger redt ons, maar wat het huis echt in stand houdt, is dat we allemaal samen roeien”. Een zin die, afgezien van de huiselijke anekdote, de essentie van deze gezinnen weergeeft: het vermogen om het alledaagse om te zetten in een voorbeeld van veerkracht en samenwerking.
