Een waargebeurd verhaal over de menselijke kosten van een dak boven het hoofd dat week na week verder weg lijkt te raken, helaas
Woede bekruipt Maria, 74 jaar, die vecht voor fatsoenlijke huisvesting. Ze is vroeg gaan werken, heeft haar rekeningen betaald en heeft ondanks een pijnlijke scheiding stand gehouden. Maar in zes maanden tijd is alles veranderd. De huurprijzen schieten omhoog, makelaars aarzelen, garantstellingsverzoeken zijn onmogelijk. Soms slaapt ze in haar auto, soms bij vrienden, soms bij een tachtigjarige vrouw. Ze houdt vol, omdat ze wel moet, maar haar waardigheid slijt snel als ze geen sleutel van een deur heeft.
Een leven lang werken, een solide basis
Maria werd in de jaren 50 geboren in Anduze en begon op 14-jarige leeftijd bij de Horvilleur-fabriek, waar ze elf jaar bleef werken. Volgens midilibre.fr dwong de sluiting haar elders te gaan werken, maar ze ging door, omdat ze wist wat ze moest doen. Ze volgde de kansen, terwijl ze de eenvoudige smaak van dingen die standhouden behield.
Toen Radar opende, verhuisde ze naar Alès en werkte vervolgens ongeveer drieëndertig jaar bij Cora. Eerst op de groente- en fruitafdeling, daarna drieëntwintig jaar als slager. Door een operatie aan haar voet moest ze elf jaar aan de kassa werken. In 2011 ging ze met pensioen, welverdiend en bescheiden.
Door de scheiding in 2002 blijft ze bijna zonder iets achter. Haar man “vindt iets beters”. Ze incasseert, bouwt haar leven weer op, gaat uit met vriendinnen. Dansen, zingen, een beetje lachen, dat doet haar goed. Mannen irriteren haar, zegt ze, maar ze accepteert het. Een heel leven lang heeft ze zich staande gehouden, maar toch komt er een moment dat ze geen huis meer heeft.
Sinds zes maanden leeft ze in evenwicht. De ene nacht in de auto, de andere bij vrienden, soms bij een 80-jarige vrouw. Ze past zich aan, omdat ze dat kan, maar de vermoeidheid weegt zwaar. Zonder vast adres kost elke stap meer tijd en geld.
De dossiers vragen steeds om meer documenten. Er wordt een garant gevraagd. Maria heeft geen kinderen en weigert haar naasten erbij te betrekken. Ze herhaalt dat ze altijd haar rekeningen heeft betaald en dat er geen achterstallige betalingen zijn. De eigenaars geven echter de voorkeur aan een “veilig” gezicht, een fysieke persoon die alle risico’s dekt.
Deze gang van zaken werkt op de zenuwen en ondermijnt de hoop. Ingerichte garages lijken een oplossing. Ook ‘konijnenhokken’. Niets fatsoenlijks. Ze is bang voor de ommekeer. Soms fluistert ze: ‘Ik ben geen zwerver’, en voegt er dan zachtjes aan toe dat ze daar bang voor is. Huisvesting blijft haar reddingslijn.
Kosten, risico’s en kleine foutjes die zwaar wegen
Tot 2024 woonde Maria zonder problemen alleen. Dan stijgen de kosten. Er is sprake van thermische renovatie, zonnepanelen, airconditioning. De huur stijgt in drie maanden tijd van ongeveer 400 euro naar iets minder dan 1000 euro. Haar pensioen houdt geen gelijke tred. Ze vertrekt met pijn in het hart.
Ze gaat snel op zoek naar een woning, dient dossiers in, bezoekt talloze woningen. Op een zaterdag vindt ze een appartement dat ze als “perfect” bestempelt. De eigenares vergeet om papieren en geld te vragen. Maria zegt ja, gerustgesteld. De volgende dag gaat de woning naar iemand anders. Ze incasseert opnieuw, zonder in te storten, maar haar vertrouwen is geschokt.
In Clavières vraagt een makelaarskantoor een borgsom voor het bezoek. Maria betaalt, maar trekt zich vervolgens terug en vraagt om terugbetaling. Dat wordt geweigerd. Ze moeten zelfs de stookkosten betalen. Ze heeft er nooit gewoond. Deze tegenslagen putten haar budget uit en kosten haar tijd. Een woning komt weer verder uit het zicht.
Cijfers, termijnen en realiteit van huisvesting in Alès
Volgens haar verhaal zijn er zes maanden van onzekerheid voorbijgegaan. In drie maanden tijd is de huur gestegen van ongeveer 400 naar bijna 1000 euro. Drieëntwintig jaar in het slagerijlaboratorium, elf jaar aan de kassa, drieëndertig jaar bij Cora. Een heel leven dat zekerheid zou moeten bieden, maar niets loopt zoals gepland.
In 2002 bleef ze na haar scheiding “op straat” staan. In 2011 ging ze met pensioen, met een klein maar stabiel inkomen. Tegenwoordig leeft ze tussen haar auto, haar vrienden en de gastvrijheid van een 80-jarige vrouw. Onderdak krijgen helpt, maar het maakt het papierwerk en de dagelijkse organisatie ingewikkeld. De houvast verdwijnt.
Er wordt een borg gevraagd, wat vaak onmogelijk is. Verhuurders geven de voorkeur aan een handtekening van een familielid. Ze weigert haar vrienden om hulp te vragen. Toch betaalt ze alles, rekening na rekening. De advertenties bieden minuscule oppervlakten en opnieuw geschilderde garages. De cijfers lopen op, het geduld neemt af. Huisvesting zou geen loterij moeten worden.
Nuttige tips zonder de rest van het verhaal te herhalen
Maria gaat toch stap voor stap verder. Ze verzamelt alle betalingsbewijzen, kwitanties en rekeningafschriften. Van haar kant houdt ze een overzicht bij van de gesprekken met de makelaars en eigenaren. Om misverstanden te voorkomen, vraagt ze elke voorwaarde schriftelijk. Deze nauwkeurigheid biedt bescherming, zelfs als het geluk ontbreekt.
Voordat ze iets betaalt, controleert ze de voorwaarden. Geen aanbetaling zonder een schriftelijk en ondertekend aanbod. Geen verwarmingskosten voordat ze daadwerkelijk intrekt. Ze stelt rustig vragen, vergelijkt en bewaart de dossiernummers. Deze methode bespaart geld en vooral tijd. Energie blijft kostbaar.
Ze onderzoekt de lokale hulpverlening, maar blijft bij haar standpunt. Ze bekijkt de bemiddelingsmogelijkheden, de rechtsmiddelen en de sociale ondersteuning. Maria breidt haar zoektocht uit, zonder concessies te doen aan haar fatsoen. Ze staat zichzelf toe om nee te zeggen. Een fatsoenlijke woning is beter dan een mooie valstrik.
Waardigheid, moed en recht op onderdak ondanks de hindernissen
Maria herhaalt dat ze “geen zwerver” is, ook al baart de neerwaartse spiraal haar zorgen. Ze wil een eenvoudige woning, waar ze haar kleren kan opbergen en kan koken. Werken, geduld hebben, onderhandelen, dat kan ze. Ze kan ook eisen wat essentieel is: respect, duidelijkheid, veiligheid. Een waardige woning zou geen gok moeten zijn, maar een rustig recht.
