Een drama tijdens een safari legt concrete tekortkomingen bloot en biedt eenvoudige oplossingen om de veiligheid te verbeteren
Er viel een zware stilte over het terrein, en toen ging alles heel snel. Het drama herinnert ons eraan dat een dierenverzorger elke dag balanceert tussen controle en onvoorspelbaarheid. Protocollen geven zekerheid, maar het instinct blijft. Getuigen beschrijven een langzame nadering, een aanval van achteren en verbijstering. De autoriteiten spreken van een reeks korte maar fatale fouten. Cijfers, regels en praktijken werpen licht op dit moment, om te voorkomen dat het zich elders, morgen, onder andere ogen, opnieuw voordoet.
Wat we weten over het verloop van de feiten
De verzorger stapt uit een voertuig in het leeuwengebied. Hij staat een paar minuten met zijn rug naar de dieren. Een leeuw komt langzaam naar voren en grijpt hem van achteren, zonder een kreet, vertelt lindependant.fr. Andere katachtigen volgen. Getuigen toeteren, schreeuwen, maar de scène wordt niet onderbroken.
Het park biedt een “safari”-formule met verkeer in auto’s en open zones. Er worden “feeding tours” aangeboden. De regels schrijven voor dat men in de voertuigen moet blijven. De situatie verandert wanneer afstand, houding en een dode hoek samenkomen. Het gevaar neemt het initiatief.
De autoriteiten spreken van “zes of zeven” leeuwen. Het groepseffect overstijgt elke individuele reactie. Een enkele dierenverzorger kan de roedel niet in bedwang houden. Teamdekking, actieve radio’s en geteste geluidssignalen zijn belangrijk. Wanneer een schakel breekt, breekt de hele keten.
Procedures die een dierenverzorger beschermen
Veiligheid is gebaseerd op eenvoudige en constante handelingen. Men draait zich niet om en houdt voldoende afstand. Men blijft in het voertuig. Elke stap volgt een zichtbaar en herhaald protocol. Het terrein corrigeert de routine, want routine vermindert de waakzaamheid. Regelmatige herinneringen voorkomen dat men dingen vergeet.
Het ideale systeem voorziet in duo’s, open radio’s, paniekknoppen, afschrikkende sirenes en camera’s. De uitgangen blijven vrij. Blinde vlekken worden in kaart gebracht. Checklists kaderen de “feedings”. De opleiding omvat korte, realistische, herhaalde oefeningen om de juiste reflexen te automatiseren, zonder starheid.
Dagelijks past een dierenverzorger zijn gedrag aan aan de stemming van de groep. Hij observeert staarten, oren, bewegingen en microsignalen. De regel beschermt, het oplettende oog redt. Het management maakt deze reflexen mogelijk. Het geeft de tijd, de middelen en de bevoegdheid om te zeggen dat het genoeg is wanneer dat nodig is.
Dode hoeken, menselijke factoren en noodhulp
De dodelijke hoeken zijn bekend. Met de rug naar het object. Oprapen van de grond. Deur die te lang open blijft staan. Ontbrekende markering op de grond. Deze korte momenten vragen om eenvoudige maatregelen. Verboden zones worden gemarkeerd. Vervolgens worden openingen beperkt. Er wordt een ondersteuningsvoertuig binnen handbereik geplaatst.
Bezoekers kunnen helpen, maar binnen een strikt kader. Claxons verspreiden soms de aandacht. Geschreeuw verstoort en verergert soms de situatie. De alarmketen moet duidelijk blijven. Drie niveaus zijn voldoende: geluidssignaal, terugtrekken, teaminterventie. Tijd wordt gewonnen door voorbereiding. Paniek maakt die tijd onmiddellijk ongedaan, zonder terugkeer.
De mentale belasting weegt ook zwaar. Vermoeidheid, overmatig vertrouwen, druk van het tempo. We bespreken dit in een korte briefing, na elke schrikmoment. We leren snel, zonder onnodige verwijten. Een dierenverzorger evolueert met het dier en met zichzelf. Weten wanneer je moet opgeven is net zo belangrijk als weten wanneer je moet handelen, vooral in het openbaar.
Cijfers, wettelijk kader en dierentoerisme
Het park claimt een van de grootste oppervlakten van Azië te hebben en biedt “voederrondleidingen” aan voor ongeveer 1200 baht. De ervaring trekt mensen aan en vereist dus meer strengheid. De sensatie-economie legt duidelijke grenzen op. De belofte van nabijheid doet niets af aan de veiligheidsafstand.
In Thailand blijft het houden van leeuwen legaal, mits geregistreerd. De populatie in gevangenschap groeit al jaren. Roofdieren zijn te vinden in dierentuinen, fokkerijen, cafés en huizen. Meer dieren betekent meer interactie. Het risicobeheer volgt de curve, anders neemt het risico toe.
De autoriteiten stellen na elk drama een onderzoek in. Ze onderzoeken procedures, vergunningen en de consistentie van de regels. Tijdelijke sluitingen bieden tijd voor een audit. Een dierenverzorger mag niet alleen de morele last van het systeem dragen. Publieke controle, ontwerp en opleiding delen de verantwoordelijkheid.
Elke dierenverzorger opleiden, uitrusten en ondersteunen
De oplossing wordt opgebouwd, ze wordt niet uitgesproken. We standaardiseren duo’s en markeren “no-step zones” die zichtbaar zijn op de grond en op carrosserieën. We installeren groothoekcamera’s, ingebouwde schermen en bewegingsradars. De signalen worden wekelijks getest. De routines worden regelmatig bijgewerkt.
Het voeren gebeurt op afstand, via luiken en aangepaste karren. De radio’s blijven open. De teams gebruiken korte codes die iedereen begrijpt. Na een klein incident wordt onmiddellijk een debriefing gehouden om de lessen te verankeren terwijl ze nog vers zijn. We corrigeren zonder te stigmatiseren. We kapitaliseren, kalm, met een koel hoofd.
Op menselijk vlak heeft een dierenverzorger behoefte aan afwisseling, pauzes en een duidelijk recht om te weigeren. Commerciële druk dicteert niet hoe er gehandeld wordt. We beschermen ook het publiek en de dieren. Echt respect komt neer op één principe: de juiste afstand, een strikt protocol, een levendige blik.
Dit drama dwingt ons om onze reflexen te herzien, overal en nu.
Niets rechtvaardigt het verlies, maar alles dwingt ons om te begrijpen. De feiten staan vast: blootstelling, langzame benadering, roedeleffect. De lessen zijn duidelijk: duo’s, signalen, afstanden en een cultuur die het toestaat om te stoppen. Laat elke dierenverzorger het essentiële in gedachten houden: instinct onderhandelt nooit.
