Innovatief materiaal ontwikkeld door MIT transformeert visafval in composteerbare tassen, verpakkingen en gebruiksvoorwerpen.
- Biologisch afbreekbaar plastic uit visafval.
- Composteerbaar alternatief voor tassen, verpakkingen en gebruiksvoorwerpen.
- Inspiratie in de weerstand van schubben.
- Project met echte en schaalbare impact.
- Innovatie uit het MIT lab.
- Technologie ook toegepast op lithiumwinning.
- Cementproces met een lagere koolstofvoetafdruk.
- Circulair economisch model met organisch afval.
- Ontwikkeling bekroond met prestigieuze wetenschappelijke subsidie.
Afval uit de zee omzetten in duurzame oplossingen
In een wereld die verzadigd is met kunststoffen die eeuwen meegaan, is het vinden van materialen die hun werk doen zonder een hypotheek te leggen op de toekomst een dringende prioriteit. MIT-studente Jacqueline Prawira begreep dit al vroeg en besloot op een ongebruikelijke plek te zoeken: de overblijfselen van de vismarkt.
Elk jaar produceert de visindustrie miljoenen tonnen afval – ingewanden, schubben, huiden – die zelden worden gebruikt. In plaats van ze weg te gooien, veranderde Prawira dit bijproduct in een kans door een biologisch afbreekbare folie van visschubben te ontwikkelen, met eigenschappen die verrassend veel lijken op die van traditioneel plastic: sterk, flexibel en licht.
Maar wat cruciaal is, is wat zijn uitvinding niet doet: het stapelt zich niet op in stortplaatsen en blijft niet tientallen jaren in de oceanen drijven. Onder composteeromstandigheden valt het uiteen zonder interventie van buitenaf, waardoor de levenscyclus van het materiaal op natuurlijke wijze wordt afgesloten.
Bioplastic zonder addertje onder het gras
Niet alle bioplastics zijn hetzelfde. Sommige hebben zeer specifieke industriële omstandigheden nodig om af te breken. Andere zijn weliswaar gemaakt van natuurlijke materialen, maar laten toch hun sporen na als ze in de verkeerde omgeving terechtkomen. Prawira’s benadering breekt met die mal.
Door visschubben te gebruiken – rijk aan collageen en chitine – wordt niet alleen de concurrentie met voedselgewassen vermeden (zoals bij PLA op basis van maïs), maar krijgt een overvloedig en ondergewaardeerd afval een tweede bestemming. Het resultaat is een veelzijdig materiaal, ideaal voor producten voor eenmalig gebruik zoals tassen of verpakkingen, dat de gezondheid van de planeet niet in gevaar brengt.
Het potentieel is duidelijk: als het goed wordt opgeschaald, kan het de afhankelijkheid van olie bij de productie van plastic verminderen, vooral in sectoren zoals de detailhandel of de voedseldistributie, waar wegwerpverpakkingen de norm zijn.
Verder dan plastic: groener cement en lithium
Prawira onderscheidt zich niet alleen door zijn vindingrijkheid, maar ook door zijn systemische visie. Naast zijn werk met bioplastics is hij betrokken bij het lab van professor Yet-Ming Chiang, waar hij heeft bijgedragen aan een ander belangrijk project: een koolstofarm alternatief voor het maken van cement.
Het proces, bekend als silicaatsubtractie, vermindert de behoefte aan hoge temperaturen – en dus fossiele brandstoffen – door de vorming van minerale verbindingen efficiënter te laten verlopen. Dit zou de CO₂-uitstoot van de bouwsector, die verantwoordelijk is voor ongeveer 8% van de wereldwijde uitstoot, drastisch kunnen verminderen.
Dezelfde technologie is aangepast om lithium te winnen zonder giftig afval te genereren, een belangrijke vooruitgang in de overgang naar duurzamere batterijen. Het initiatief heeft al een bedrijfsvorm gekregen onder de naam Rock Zero, wat aangeeft dat deze ideeën niet in het lab blijven.
Innovatie met persoonlijke wortels
Prawira’s project kwam niet uit een vacuüm. Zijn inspiratie werd geboren op de Aziatische markten die hij met zijn gezin bezoekt, waar hij de textuur en weerstand van afgedankte vlokken observeerde. Die aandachtige, bijna alledaagse blik is wat hem in staat stelde om waarde te zien waar anderen alleen afval zien.
En het is precies deze mentaliteitsverandering die vandaag de dag nodig is: om afval als grondstof te zien, om processen vanaf hun oorsprong opnieuw te bekijken en om manieren te vinden om met de planeet te leven zonder haar te vernietigen.
Potentieel
Dergelijke innovaties openen de deur naar een echte circulaire economie, waarin materialen niet alleen worden gerecycled, maar ook ontstaan met het einde van hun levensduur in gedachten. Het gebruik van organische bijproducten als basis voor nieuwe materialen kan worden uitgebreid naar vele andere industrieën, van mode tot bouw.
Als materiaal waarvoor geen industriële composteerinfrastructuur nodig is, kan het bovendien een directe impact hebben, zelfs in regio’s met minder hulpbronnen. Het bedenken van boodschappentassen, verpakkingen of bestek die afbreken in de regen en de zon is geen science fiction. Het is gewoon een intelligent ontwerp met respect voor de grenzen van de planeet.
Het belangrijkste is dat dit soort vooruitgang laat zien dat er geen compromis bestaat tussen gemak en duurzaamheid. Het is mogelijk om goed te leven zonder ten koste te gaan van het milieu. Het enige wat daarvoor nodig is, is meer wetenschap met een doel – en mensen zoals Jacqueline Prawira die bereid zijn om het waar te maken.
