Toen Darrell Nash afgelopen voorjaar zijn gebruikte SUV verkocht, dacht hij dat de deal rond was.
De 66-jarige gepensioneerde vrachtwagenchauffeur, die in de buurt van Langley, British Columbia woont, is immers een zelfbenoemde ‘autoliefhebber’ die zegt veel ervaring te hebben met het kopen en verkopen van voertuigen.
Een paar maanden later werd Nash volgens eigen zeggen overvallen door een rekening van 1500 dollar voor het wegslepen en stallen van een auto die hij niet meer bezat, dankzij wat hij een “angstaanjagende maas in de wetgeving rond de overdracht van voertuigen” noemt.
“Het is een probleem”, vertelde Nash aan Go Public. “Een heel vreemde situatie … Ik wist niet wat ik moest doen.”
Terwijl Nash in maart in het ziekenhuis lag om te herstellen van een openhartoperatie, verkocht zijn kleinzoon, met toestemming, de Acura MDX uit 2004 van de familie aan een vreemde.
Hij was niet veel waard. De verouderde auto had meer dan 300.000 kilometer op de teller staan en had mechanische problemen, dus verkochten ze hem voor 500 dollar contant. De koper vulde de juiste overdrachtsformulieren in, bracht zijn eigen kentekenplaten mee en reed weg.
“Twee volwassenen sloten een deal, schudden elkaar de hand, tekenden papieren en maakten geld over… dat zou het einde moeten zijn… maar zo lijkt het niet te zijn,” zei Nash.
Ongeveer drie maanden na de verkoop belde de RCMP. Het voertuig was ongeveer 35 kilometer verderop achtergelaten gevonden, onverzekerd en nog steeds op naam van Nash geregistreerd.
“Ik kreeg een telefoontje met de mededeling dat dit voertuig in Surrey langs de kant van de weg stond zonder kentekenplaten”, vertelde Nash aan Go Public.
“En ik zei: ‘Oh, ik heb die auto een paar maanden geleden verkocht en ik heb de papieren ervan.’ En hij zei: ‘Oh, dan zit je goed.’”
Een gepensioneerde vrachtwagenchauffeur in B.C. kreeg een rekening van 1.500 dollar voor een sleepwagen voor een auto die hij maanden eerder had verkocht, vanwege wat volgens een juridisch expert een maas in de wetgeving inzake de overdracht van voertuigen is, waardoor bijna iedereen die een auto verkoopt risico loopt.
Een paar weken na dat telefoontje van de politie opende Nash een brief van een sleepbedrijf waarin om betaling werd gevraagd. Omdat de koper het voertuig nooit had geregistreerd, was het juridisch gezien nog steeds eigendom van Nash.
“Het sleepbedrijf zei eigenlijk gewoon: ‘Nou, we sturen het gewoon naar een incassobureau’,” zei Nash, en voegde eraan toe: “En uiteindelijk zul je het moeten betalen, want anders wordt je kredietwaardigheid aangetast.”
Mazen in de wet stellen verkopers bloot
Experts zeggen dat de situatie van Nash bijna iedereen kan overkomen die een voertuig verkoopt in het grootste deel van Canada.
Scott Stanley, advocaat op het gebied van autoverzekeringen en partner bij Murphy Battista LLP in Vancouver, zei dat de zaak van Nash een ernstige maas in de meeste provinciale voertuigwetten blootlegt – een maas die eerlijke verkopers opdraait voor de rommel van iemand anders.
Hij zei dat de kwestie eenvoudig is: alleen kopers zijn verplicht om de registratie over te dragen bij het voertuigregistratiekantoor. De verkoper hoeft daar niet aanwezig te zijn.
Dus als een koper het papierwerk nooit afhandelt, blijft de naam van de verkoper op de registratie staan – en daarmee ook de verantwoordelijkheid voor boetes, wegslepen, verzekering of mogelijk strafrechtelijke aansprakelijkheid, aldus Stanley.
Nash is niet de enige. Rob Fournier, een onafhankelijk voertuiginspecteur in Langley, B.C., zegt dat hij denkt dat veel mensen nalaten te controleren of hun koper de registratie voltooit.
“De meeste mensen slaan die stap gewoon over, zonder te beseffen hoe cruciaal die kan zijn.”
Stanley zei dat deze lacune eerlijke mensen in gevaar brengt, omdat zij erop vertrouwen dat kopers het juiste doen, zonder dat er een systeem is om ervoor te zorgen dat zij dat ook daadwerkelijk doen.
Hij zei dat de verkoper verantwoordelijk kan worden gehouden als het voertuig betrokken raakt bij een misdrijf, een ongeval of “elk soort kwaad of schade dat kan gebeuren als iemand een voertuig heeft”.
Onafhankelijk voertuiginspecteur Rob Fournier vertelt hoe eigenaren ervoor kunnen zorgen dat ze geen schade lijden bij de verkoop van een oude auto.
Het is anders als u een auto bij een dealer koopt. In British Columbia hebben dealers in gebruikte auto’s bijvoorbeeld vaak iemand in dienst die de overdracht van de registratie afhandelt voordat de koper wegrijdt.
Nash heeft dat op de harde manier moeten leren.
Zelfs met het bewijs van de verkoop vertelde de provinciale verzekeraar van British Columbia, de Insurance Corporation of British Columbia (ICBC), hem dat hij verantwoordelijk was voor de sleep- en opslagkosten.
Hij zei dat hij de koper niet heeft kunnen opsporen en geeft de sleepdienst of de politie niet de schuld. Hij geeft het systeem de schuld.
“Ze zeiden dat het geen bindend contract is zolang er geen stempel op staat”, aldus Nash.
Hij zei dat zelfs zijn lokale verzekeringsagent geschokt was.
“Mijn Autoplan-dealer was ontzet”, zei Nash. “Ze vertelde me dat ze al jaren zegt dat je goed zit als je eenmaal het exemplaar van de verkoper hebt. Maar dat is niet waar.”
De oplossing
Nova Scotia en Newfoundland en Labrador behoren tot de weinige provincies die deze maas in de wet hebben gedicht. Deze rechtsgebieden hebben een ingebouwde beveiliging die verkopers van voertuigen beschermt – een systeem dat volgens deskundigen gemakkelijk door andere provincies en territoria kan worden overgenomen.
In de meeste provincies vult de verkoper een papieren of online formulier in om de eigendomsoverdracht te regelen en laat hij de rest aan de koper over – in het vertrouwen dat de nieuwe eigenaar het voertuig op zijn naam zal registreren.
Veel provincies raden de koper en verkoper aan om samen de overdrachtsformulieren officieel te laten stempelen, maar stellen dit niet verplicht.
Maar in de plaatsen waar de juridische maas in de wet is gedicht, voegt de wet een cruciale stap toe: verkopers moeten het deel van het registratiecertificaat met de verkoopmelding indienen bij het register van motorvoertuigen, met vermelding van de naam van de koper.
Die eenvoudige stap verwijdert het voertuig onmiddellijk uit het register van de verkoper en verschuift de verantwoordelijkheid naar de nieuwe eigenaar. Er is geen verwarring mogelijk.
“Hoe eenvoudig is dat?” zei Nash. “Ik sta daar volledig achter. Ik ben beschermd, de koper is beschermd – iedereen is gedekt.”
Verandering staat niet op de agenda
Fournier zegt dat de oplossing gemakkelijk in andere provincies kan worden geïmplementeerd, maar dat er een gebrek aan motivatie is om dingen te veranderen.
“Het is volkomen logisch. Ik vind het een geweldig idee”, aldus Fournier, die optreedt als consumentenadvocaat voor mensen die gebruikte auto’s kopen en verkopen of te maken hebben met verzekeringsclaims.
Stanley is het daarmee eens en zegt dat een kleine verandering grote problemen in het hele land zou kunnen voorkomen.
“Het lijkt me een vrij eenvoudige wettelijke oplossing. Veel provincies hebben dezelfde kloof… Het zou een eenvoudige oplossing zijn om het gewoon verplicht te maken om de eigendomsoverdracht bij de verkoop te regelen.”
In rechtsgebieden waar deze maas in de wet is gedicht, zijn de koper en verkoper verplicht om een koopakte of een speciale overdrachtsovereenkomst te ondertekenen en deze in te dienen bij de voertuigregistratie – persoonlijk of online.
Er geldt een deadline voor het voltooien van deze overdracht – variërend van 10 tot 30 dagen – afhankelijk van waar u woont.
De stress was een tijdje behoorlijk intens.– Darrell Nash
Juridische experts zeggen dat het een eenvoudige oplossing is, maar de provincies die de CBC heeft onderzocht – waaronder British Columbia, Alberta, Ontario, Saskatchewan en meer – ondernemen geen stappen om deze oplossing over te nemen.
In een verklaring aan CBC News zei het ministerie van Transport van British Columbia dat het geen wijzigingen overweegt.
Stanley zei dat dit te veel verantwoordelijkheid bij individuele verkopers legt.
“Het gebeurt niet vaak, maar als het gebeurt, is het een grote zaak voor de verkoper, omdat hij maatregelen moet nemen om deze problemen op te lossen, maar dat houdt in dat hij advocaten moet inhuren, veel juridische kosten moet betalen en vaak is het gemakkelijker om gewoon de kosten van het ongemak te accepteren dan ervoor te betalen.”
Voor Nash was deze ervaring stressvol en mogelijk duur. Hij hoopt nu dat zijn lid van de provinciale wetgevende macht hem kan helpen.
“De stress was een tijdje behoorlijk intens”, zei Nash. “Het is een nachtmerrie vanwege mijn leeftijd. Ik kan mijn kredietwaardigheid niet op het spel zetten en advocaatkosten betalen, dat is het gewoon niet waard.”
Hoewel Nash uiteindelijk misschien korting krijgt op zijn sleepkosten – dat is nog onzeker – is hij nog niet helemaal uit de problemen.
Totdat de wet verandert, heeft hij een waarschuwing voor Canadezen die particulier gebruikte auto’s verkopen.
“De auto verlaat mijn erf pas als hij niet meer op mijn naam staat. Dat is nu de regel.”
